Wereldbeker ijsklimmen

De temperatuur daalt, het ijs wordt gevormd, examens gedaan en vakantie begonnen. Tijd om richting de Alpen te vertrekken. 3 en 4 februari vond in Champagny en Vanoise een wereldbeker ijsklimmen plaats niet ver van onze route. Daarom besloot ik om deze eens mee te doen en mezelf te meten met de andere ijsklimmers. Het landschap dat we onderweg tegenkomen blijft bijna heel de tijd wit. Van 1cm tot 2m. De temperatuur is nooit boven 0°c geweest. Eens aangekomen in Champagny was het -19°c, banen zagen goed wit maar problemen om te rijden of files zoals in Belgie waren in de ruime omtrek nergens te bespeuren. Na het aanmelden voor zowel de lead als speed en een kaasfondue kropen we dan maar in onze slaapzak. De volgende morgen waren de temperaturen een beetje gedaald naar -28°c. Gelukkig goed gekleed en met volle moed zijn we gaan kijken naar de selectie van de vrouwen. Daar zagen we de Nederlandse Marianne Van Steen zich plaatsen voor de halve finale. Nadat de vrouwen geklommen hadden moesten de mannen naar isolatie. Het is zo dat alle rondes, dus zowel selecties, halve finale als finale onsight geklommen worden. Ik moest dezelfde route klimmen van Dennis Van Hoek ook een Nederlander. De route bestond uit een aanloop overhangend ijs dat vervolgens overging in gevezen grepen in een continue overhang. Ik klom vrij goed door het ijs stuk, had iets wat aarzeling in de overgang ijs-grepen maar wist alle passen te trekken. De klimtijd was 5min wat zeer kort was. De laatste 20sec lukte het me nog 3 grepen hoger te geraken en 1 setje in te klippen. Ik was bezig om nog een setje in te klippen maar een halve seconde te traag om deze punten ook te krijgen. Hierdoor beland ik in mijn groep op een 19e plaats van de 29 deelnemers. Had ik het setje kunnen klippen stond ik op een gedeelde 16e plaats. Kon ik nog 1 greep verder klimmen (wat normaal geen probleem had moeten zijn vermits ik nog niks verzuurd was) dan klom ik halve finale. Het was een kwestie van tijd. Spijtig maar volgend jaar ben ik zeker weer van de partij en hopelijk nog op enkele andere ijsklimwedstrijden ook. Savonds was het de speed. Dit had ik nog nooit gedaan in tegenstelling tot lead ijsklimmen. Het was een verticale wand van 12m waar je zo snel mogelijk naar boven moest klimmen. Hiervoor werden speciale ijsbijlen (lees grote fifi haken) gebruikt. Ik kon mijn eerste poging een tijd van 23sec neerzetten. Mijn 2e run zou een pak beter moeten zijn om nog naar de halve finale door te stoten. Ik bekeek de andere snellere mannen goed en kon hierdoor een bepaalde techniek vaststellen. Toen het mijn beurt was klom ik volgens die zelfde techniek waardoor ik een pak sneller naar boven klom. Spijtig genoeg hield mijn ijsbijl het niet en viel ik uit de route. Spijtig maar dat gebeurt nu eenmaal. Hier van ik 32ste geworden van de 38 deelnemers. De volgende dag waren het de halve finale en finale van de mannen en de vrouwen. Dit bij temperaturen van tegen de -30°c. We keken enkele en gingen dan terug opwarmen in de tent. De finales waren super om te zien doordat de routes over een 45° overhangende ijswand liepen. Ik moet zeggen dat de finales er spectacculairder uitzien dan een lead wedstrijd indoor, ook mede omdat de wand in de natuur staat met besneeuwde boven, wegen,... alles ziet wit, koude temperaturen, warme dranken (onderanderen witte gluwijn). Het is een zeer toffe ervaring en zeker de moeite om er eens naar te gaan kijken mocht je in de buurt zijn. De volgende ochtend waren de temperaturen gedaald naar -34°c. Dit betekende dus problemen voor de auto. Na 3u proberen bij deze temperatuur, met startkabels enz... toch maar de wegenhulp gebeld. Hopelijk kan deze  de auto snel aan de praat krijgen zodat we nog een week kunnen gaan ijsklimmen.

Bericht gemaakt tijdens het wachten op de wegenhulp.