De wedstrijd in Zwitserland vond plaats
in het dorpje Saas-Fee. De wedstrijdwand was gebouwd in een parkeertoren. Om 4u
smorgens vertrokken we (mijn broer en ik) naar de wedstrijd. Na een 9u rijden
waren we ter plaatsen. We installeerde de auto op een parking en gingen het dorp
verkennen. Het dorp is volledig autovrij voor toeristen. Er rijden enkel smalle
camionetten op elektriciteit. Na het verkennen was het tijd om ons aan te
melden. Na het aanmelden kregen we van de organisatie een buffet met
verschillende soorten spaghetti. Lekker! Met het geschilschap van de
Nederlandse en Duitse ploeg werd het nog een gezellige avond. We zouden
oorspronkelijk in de wagen slapen maar dank zij de gastvrije Nederlandse
coaches mochten we in hun chalet slapen. Nog maal dank u! Overdag was de temperatuur
namelijk rond de -14°c. Na een goede en vooral warme nachtrust zijn we naar de
selecties van de speed en de vrouwen lead gaan kijken. De mannen moesten pas in
de namiddag klimmen.
Eens we met zen allen in een veel te kleine isolatie zaten
was het wachten tot het onze beurt was. Na een paar keer de spieren soepel en
warm te maken konden we eindelijk klimmen. De route begon op een stuk ijs. Hier
vlieg je min of meer door vermits de gaten in het ijs allemaal voorgekapt zijn. Na het ijsstuk begonnen de grepen. Je kan de
grepen vergelijken met die van in een klimzaal alleen zijn ze stuk sterker en
heb je er bijna geen grip op met je handen. (Voor zij die het niet weten, je
mag in het ijsklimmen de grepen ook met je handen vastnemen). Ik zat een beetje
zenuwachtig in mijn route. Je klimt natuurlijk niet iedere dag een wereldbeker,
maar kon toch redelijk klimmen. Op een zeer dynamische pas slipte mijn ijsbijl
van de greep en was de wedstrijd gedaan. Na het afwachten van de resultaten
zijn we dan nog naar huis gereden zodat we snachts thuis waren.
Resultaat: 38ste op 76 klimmers.
Een week later was de wedstrijd in
Rabenstein Italie. Na een lange rit hadden we uiteindelijk de klimwand gevonden
in een klein dorpje op het einde van het dal. De inschrijving was echter een
half uur rijden van de klimwand. Gelukkig kon ik Dennis bereiken. Zij stonden
niet veel verder met een defecte wagen. We waren dan zo vriendelijk om deze een
lift te geven. Na de inschrijving en het eten keerden we snel terug naar garage
waar de wagen van Dennis stond en sliepen we daar in de auto. Smorgens vroeg
vertrokken we richting klimwand. De wedstrijd begon al rond 9u. Na een niet zo
lange wachtperiode was het dan uiteindelijk mijn beurt om te klimmen. De route
lag me enorm goed. Ik kon deze voor 2/3e klimmen tot de verzuring me
teveel werd. De techniek zit dus vrij goed. Na een tevrede wedstrijd keerden we
de lange weg terug naar huis om de dag erna paraat te zijn voor de
drytoolwedstrijd van de berghut.
Resultaat: 33ste op 65 klimmers.
Ijsklimmen is een demostratiewedstrijd op de Olympische
winter spelen geworden. Het zou tof zijn om daar aan deel te nemen.
Met dank aan Petzl, Kfb, Klimax, BVKB en de Berghut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten